Sieć kanalizacyjna miasta Krakowa składa się z 2 systemów posiadających własne oczyszczalnie ścieków. Układ krakowski, z Oczyszczalnią Ścieków Płaszów, obsługuje około 500 tys. mieszkańców, a układ nowohucki - z Oczyszczalnią Ścieków Kujawy - około 250 tys. Obydwa systemy pracują grawitacyjnie, natomiast w rejonach, w których grawitacyjne odprowadzenie ścieków do systemu centralnego jest ze względów wysokościowych niemożliwe, funkcjonują lokalne sieci kanalizacyjne z lokalnymi oczyszczalniami ścieków. Kanalizacja Krakowa rozwiązana jest w systemie ogónospławnym (ścieki sanitarne i deszczowe odprowadzane są jednym przewodem kanalizacyjnym) w centralnych rejonach miasta, a na jego obrzeżach w systemie rozdzielczym (ścieki sanitarne i deszczowe odprowadzane są osobno).
Długość sieci kanalizacyjnej z przyłączami wynosi 2032 km. Szacuje się, że około 98,5% mieszkańców Gminy Miejskiej Kraków posiada możliwość korzystania z miejskiej kanalizacji.
Krakowska sieć kanałowa rozwinięta w linii prostej sięgnęłaby do Walencji w Hiszpanii.
Mapa sieci kanalizacyjnej
Sukcesywnie prowadzona jest renowacja lub wymiana uszkodzonych przewodów kanalizacyjnych - rocznie remontom kapitalnym poddawane jest około 10 km kanałów. Jeśli jest to tylko możliwe - remonty przeprowadza się z zastosowaniem metod bezrozkopowych. W podobny sposób realizuje się również budowę nowych kanałów.
Biorąc pod uwagę przyszłe kierunki rozwoju Krakowa oraz przepustowość systemu kanalizacyjnego przełączono części zlewni Krakowa do systemu kanalizacyjnego Nowej Huty. Dzięki dofinansowaniu ze środków unijnych powstał Kolektor Dolnej Terasy Wisły (DTW), który pomógł odciążyć system krakowski (OŚ Płaszów). Budowa kolektora była zrealizowana w ramach projektu „Oczyszczalnia Ścieków Płaszów II w Krakowie”.
